In organisaties ontleent het ‘deel’ zijn bestaansrecht en kracht aan het grotere geheel waar het aan bij draagt. Een organisatie als een groot organisme, dat kan floreren dankzij al die verschillende delen, met hun verschillende functies.
Ooit … stapte men vanzelfsprekend de organisatie binnen, en vervolgens ging men naar de eigen afdeling en vond daar de eigen plek. Vanuit die bedding, die thuishaven ging men op pad, naar interne of externe klanten. Vanuit de verbondenheid kon men autonoom werken. Toen kwam corona. Thuiswerken, oftewel: vanuit een ander systeem (thuis) je verbinden met het virtuele werksysteem. En dat lukte wonderwel. Mensen die echt met elkaar moesten samenwerken, die elkaar echt nodig hadden vonden elkaar over de fysieke beperkingen heen.
Maar wat gebeurde met de verbinding met grotere thuishaven? Zonder haven om op te laden en zonder vloot waar je bij hoort worden de losse bootjes met hun bemanning erg kwetsbaar, hoe goed ze op het schip ook samenwerken.
En hybride als nieuw normaal? Wat gebeurt er met de verbondenheid met het grotere geheel van diegenen die nauwelijks meer op kantoor komen? Met de verbondenheid van teams waar sommigen elkaar fysiek treffen en anderen alleen nog via een scherm communiceren?
Subgroepvorming, doorgeschoten autonomie (los zand, eilandjes), gevoel van werkdruk en uitholling liggen op de loer. Laten we weer werken aan veilige havens voor individuen en teams!