Ik kom ze bij alle organisaties tegen. Sterke, loyale mensen. Met hart voor zaak en mens. Harde werkers. Ze blijven gaten dichten. Ze nemen taken erbij die cruciaal zijn voor de zaak, en bij niemand anders ‘horen’ of terecht kunnen. De enige afweging om niet in het weekend of de avond te werken is het verkeerde signaal dat ze daarmee afgeven aan hun medewerkers. En eigenlijk, als je het echt vraagt vinden ze dat ze te weinig doen. Er te weinig zijn voor de verschillende teams waar ze leiding en bedding aan moeten en willen geven. Te weinig aandacht voor de harde werkers in hun teams. Tot die dreigen om te vallen. Te weinig tijd om stil te staan bij de vraag hoe het zo ver gekomen is.
Wellicht begon dit alles met het idee dat professionals zelf wel konden sturen, waardoor team-leiders niet meer nodig waren en er managers kwamen die 5 teams oftewel 50 mensen ‘aanstuurden’ of ‘onder zich hadden’. Waarbij gedacht werd dat je als manager ‘alleen maar’ ‘hiërarchieke P-verantwoordelijkheid’ hoefde te hebben voor deze 50 mensen en verder ‘dus’ met andere zaken bezig kon gaan.
Vergeten werd dat de leider van het team de bedding moet bieden voor het team; juist doordat deze niet van het team is maar voor het team kan deze her-ijken wat het bestaansrecht van dit team is, wat het logisch maakt dat dit team een team moet vormen, of er voldoende mensen voor de taak zijn en welke positie dit team in de organisatie daarvoor nodig heeft. Zonder helder fundament, logische samenhang, juiste personen en logische plek kunnen teams niet floreren, en daarmee medewerkers, professionals ook niet. Zo gaan mensen struikelen en over elkaar heen buitelen, waardoor de (team)managers naast hun vele andere taken opeens zien dat mensen en teams omvallen. In plaats van gaten te dichten zal wellicht ook een ander web geweven moeten worden.