Ik kom terug van mijn sabbatical van 2 maanden. Ik had één dag een team begeleid, en we hadden dag twee na mijn sabbatical gepland. De teamleider belt mij en zegt: ‘We hebben op basis van die eerste dag voldoende inzicht gekregen om zelf stappen te zetten en op deze tweede dag samen verder te kunnen.’.
Stel dat ik er wel geweest was, wellicht hadden we dan eerder een dag gepland, en dan had ik daarmee de groeiende kracht van team en teamleider weggenomen! Kon ik echt blij voor hun zijn of voelde ik me weggezet? Was ik trots dat één dag zoveel had betekent? Had ik zonder sabbatical hun ook uitgedaagd om het zelf te doen? Het was allemaal aan de orde.
Wat echt kracht geeft aan een team is niet altijd wat teamleden, teamleider of ook jijzelf willen en vragen. ‘Doe het voor mij’ ligt op de loer, samen met ‘we besteden de verandering uit aan jou’ en voeg daar dan ook nog maar aan toe ‘ik help, dus ik ben van waarde’.
Een systeem versterken vraagt de moed om eerlijk te zijn over wat men wel en niet bij jou als begeleider neer kan leggen. Het vraagt om te stoppen met je interventie op het moment dat het nog niet ‘over’ is, zodat het systeem en haar leden beseffen dat ze zelf stappen moeten en kunnen zetten. En het vraagt zelfonderzoek in hoeverre jij het applaus van het team nodig hebt.
Ikzelf zoek daarbij steeds sparringpartners buiten het systeem om deze knopen te ontwarren. En ik vind het zelf ook leuk om voor andere collega-begeleiders sparringpartner te zijn. Als je dat zoekt, weet me dan te vinden.