De lange coronatijd heeft vele effecten, maar ook steeds merkbaarder op het gevoel van verbondenheid. Wat als je in niemand zijn ‘bubble’ zit? Wat is ‘een buurt’ zonder buurtfeesten? Een familie die niet samen kan vieren en huilen? Een vriendengroep die niet meer samenkomt?
Het lijkt alsof de verbinding losser wordt, alsof alles buiten de primaire ‘bubble’ vervaagt. De waarde van die andere ‘systemen’ begint te veranderen; hoe belangrijk is die groep eigenlijk, wat heb ik er eigenlijk aan? En bij sommigen: wie mist mij..hoe waardevol ben ik?
Het risico is dat we op steeds meer eilandjes komen te staan, terwijl de behoefte aan verbondenheid juist sterker is dan ooit. Een prima voedingsbodem om je dan maar te verbinden met een visie, doctrine, vóór-stem of tegen-stem. Verbondenheid met een massa die zich laat zien op social media. Dan hoor je tenminste ergens bij.
Laten we ieder vanuit onze eigen positie bijdragen aan de verbinding van collega’s, buurtgenoten, vrienden. Duidelijk maken dat ze ertoe doen, als teamlid, vrijwilliger of buurvrouw. We zijn immers sociale wezens, en kunnen niet gedijen zonder een vanzelfsprekende en gewaardeerde plek hebben in diverse groepen.